Iedereen heeft wel iets geniaals in zich
Op drie maanden tijd is de zomer voorbij. Kleurt de hemel 's morgens niet langer helder-, maar nachtblauw en is de eerste rode lucht het signaal dat Sinterklaas aan het bakken is geslagen. Van een zee aan rust naar de september rush en een knop die werd omgedraaid.
Soms lig ik wakker van wat anderen van mij verwachten. Maar die verwachtingen zijn niet altijd wat ze echt nodig hebben. Verwachtingen zijn vaak oppervlakkig, zoals vooroordelen over hoe iemand zich in een bepaalde functie zou moeten kleden. Beter focus je op de behoeften van mensen en organisaties. Als je daar je energie op richt en er een oplossing voor vindt, creëer je echt waarde en blijf je trouw aan jezelf.
Nuances in taal vormen wel degelijk de betekenis die we geven aan woorden; of hoe we met taal ons denken beïnvloeden. Dat blijkt ook uit het artikel 'Afslanken in tijden van body positivity en Ozempic'. Aylin Koksal onderzoekt hierin hoe de body positivity-beweging en dieetcultuur elkaar constant uitdagen. Hoewel we alle lichaamsvormen vieren, zijn strenge sport- en eetregimes nog steeds alom aanwezig, maar deze keer onder het mom van 'welzijn'. Het artikel trapte toch even op mijn binnenste. Want mijn relatie met mijn lichaam en eten is vervuld van 'verwachtingen' die ik niet kan loslaten.
Ik heb ontdekt dat het fysisch onmogelijk is om te huilen in een hamam. Je tranen stromen uit heel je lijf, maar niet uit je ogen. Dat is een bevreemdend gevoel.
Friends, Lovers, and the Big Terrible Thing. Ik kijk voortaan met een gebroken hart naar de herhalingen van Friends.
We noemen vaak iemand met buitengewone vaardigheden of intelligentie een 'genie'. Maar het woord betekende oorspronkelijk iets anders. Het verwees naar 'de geest die aanwezig is bij de geboorte' en dat we allemaal een uniek talent in ons hebben. Dat we allemaal vanaf het begin een natuurlijke aanleg voor iets meekrijgen, en persoonlijke instincten. Toch veel mooier om zo naar het woord 'genie' te kijken? Iedereen heeft wel iets geniaals in zich. We zijn allemaal ergens briljant in - precies op de manier zoals we bedoeld zijn.
Onze jeugd was toch anders. Of niet.
In september liggen liefde en verdriet altijd vijf dagen van elkaar verwijderd.
As long as there is love, there will be grief. The grief of time passing, of life moving on half-finished, of empty spaces that were once bursting with the laughter and energy of people we loved.
As long as there is love there will be grief because grief is love's natural continuation. It shows up in the aisles of stores we once frequented, in the half-finished bottle of wine we pour out, in the whiff of cologne we get two years after they've been gone.
Grief is a giant neon sign, protruding through everything, pointing everywhere, broadcasting loudly, "Love was here." In the finer print, quietly, "Love still is."
Heidi Priebe (2020)