Ge zet da helemaal naar uw goesting op het moment hè.
Elke drie maanden blikt founder Katrien Meermans terug en bundelt ze haar gedachten. Nieuwe inzichten, inspirerende momenten, gemengde gevoelens en kleine voetnoten die een schijnbaar onsamenhangend geheel vormen - want staat niet alles in verbinding met elkaar? Deze keer verzamelde ze elf melancholische, maar ook hoopvolle gedachten ter inspiratie.
Woordeloos wandelen. Ik oefen elke dag, maar vind het ontzettend moeilijk. Want het gaat verder de #SilentWalk zonder podcast of muziek in je oren. Tijdens een wandeling zonder woorden verstom je je mentale monoloog en neem je de omgeving en haar geluiden bewust in je op. Gedachten zullen natuurlijk blijven komen, maar in plaats van ze te beantwoorden, verleg je je focus.
Het herinnert me aan het spel say what you see dat Winnie the Pooh speelt op de trein in de film Christopher Robin.
In mijn hoofd is het altijd druk. Schedule time to worry, tipt Headspace me. Het lijkt me een beetje dwaas, maar uit onderzoek blijkt dat elke dag 20 à 30 minuten tijd blokkeren om je te concentreren op je zorgen leidt tot minder angst en een betere nachtrust.
"I just don’t know if I can care anymore", staat er aan het begin van het artikel. Ik leer dat 'care' komt van het Oudhoogduitse woord 'chara' dat treuren betekent. 'Care' is dus gerelateerd aan pijn en lijden, aan wat mensen diep vanbinnen verbindt. Zorgen is de moeilijkste en belangrijkste taak in ons leven. Maar om te kunnen zorgen, hebben we pauzes en rust nodig. Omdat na eb er altijd een nieuwe vloed van zorg en verdriet komt. Die pauze had ik eind 2023 broodnodig. Na twee weken diepe winterslaap werd het warme donsdeken meedogenloos van me afgetrokken. Of ik er klaar voor was of niet.
We leven in zo een snelle wereld van overconsumptie, content en eindeloze toegang tot informatie, dat het benadrukken van authenticiteit en diepere betekenis relevanter dan ooit voelt.
"Ik wou ooit echt bekend zijn, maar nu doet iedereen dat," vertelde Jim Carrey in 2007 aan talkshowhost Jay Leno. Carrey verwees hiermee naar de opmars van YouTube dat met de slogan "Broadcast Yourself" ons aanmoedigde de ster van onze eigen videoshow te worden. In de documentaire Jim Carrey: America unmasked gaat de verteller hierop verder: "Vandaag willen we nonstop in de kijker lopen. De influencer die zijn privéleven te kijk zet is als een Truman die verliefd is op zijn eigen show."
Het fenomeen inspireerde in 2016 - toen de term 'influencer' een begrip werd - Zoe Williams tot het artikel Me! Me! Me! Are we living through a narcissism epidemic?. Ze staat stil bij de toename van narcistische persoonlijkheidstrekken in onze moderne samenleving en hoe ons verlangen naar erkenning en bewondering ons drijft tot het verheven van het banale, tot het documenteren van ons dagelijkse leven alsof het buitengewoon interessant is. Terwijl we diep vanbinnen gewoon ergens willen thuishoren.
In haar essay On Self-Respect uit 1961 stelt Joan Didion dat zelfrespect stand houdt zonder externe validatie. Zelfrespect is een discipline: "De moed om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven, is de bron vanwaaruit alle zelfrespect voortkomt. Het heeft niets te maken met de bewondering van anderen," schrijft Didion. "Wie zelfrespect mist, is aardig om aardig gevonden te worden." Mensen met zelfrespect tonen onafhankelijkheid en vastberadenheid en worden daarom wel eens bestempeld als 'moeilijk'.
Ik wil vooral niet 'moeilijk' doen en hul me daarom vaak in stilzwijgen. Ik vermijd conflicten en spin mijn leven zorgvuldig rondom dat van anderen. Ik weet het altijd aan mijn deels groene karakter, maar volgens Didion ben ik gewoon laf, en dat is confronterend om te lezen. "Onzekerheid is niet charmant. Het is ijdel en egoïstisch, want je zadelt de ander op met je nood aan bevestiging," gaat ze verder. Als ik dan toch één voornemen moet maken voor het nieuwe jaar, dan is het groeien in zelfrespect.
Wat me werkelijk ontroert, is hoe Raf Simons in 2012 op 8 weken tijd - in plaats van de standaard 6 à 8 maanden - met het atelier van Dior zijn eerste haute couture collectie tot leven bracht. De verbeelding. Het vakmanschap. 'Het lukt niet' niet aanvaarden als antwoord als je niet eens hebt geprobeerd. De nervositeit voor de recensies. De ontlading. De tranen. De aandoenlijkheid, wanneer Simons in Parijs onbevangen en met heerlijk Limburgse tongval zegt: "Ge zet da helemaal naar uw goesting op het moment hè."
Ik ben niet goed in namen, maar toen ik onlangs architect Gae Aulenti 'ontdekte', herkende ik haar ontwerpen wel, zoals de Pipistrello tafellamp. En leerde ik dat zij het treinstation Gare d'Orsay transformeerde tot het Musée d'Orsay. In 1986 hield niet iedereen van het resultaat, maar if everyone likes you, it means there is something wrong.
In de zomer van 2022 ontregelde Bosk de Nederlandse gemeente Leeuwarden. 100 dagen lang werd de binnenstad groen gekleurd en 'wandelden' meer dan 1.000 bomen door de stad doordat honderden deelnemers de bomen verplaatsten - een ongelooflijk zicht. Om te verbeelden hoe onze wereld er op allerlei vlakken mooier uit kan zien. Bosk won in 2023 de publieksprijs van Dutch Design Awards, wat getuigt van de on onuitwisbare indruk die het heeft gemaakt.
Ik wens je in 2024 evenveel verwondering voor de kleine dingen als deze kleine kitten. En geluk in het nu, want le temps fuit sans retour.
Lieve groet
Katrien