Mijn liefde voor het naamkaartje

ESSAY DOOR TOM BOUTE

Dat naamkaartjes op een dag een plek zullen krijgen in musea en je aan je kleinkinderen het idee erachter uitlegt, is niet ondenkbaar. “Ja echt, zo wisselden wij vroeger onze contactgegevens uit. Een ware traditie!”

Brand strategist Tom Boute is alvast fan. Maar dit schrijven is geen pleidooi voor het behoud van het naamkaartje noch een nostalgisch vasthouden aan die traditie. Want wie zich vasthoudt aan het heden behoort tot de geschiedenis (#inspirationalquote). Het is eerder een zoektocht waarin Tom op zoek gaat naar de charme van de digitale vervanger.

Efficiëntie versus charme

Die eerste indruk, daar gaat het me eigenlijk om. Het moment dat je je kaartje afgeeft en de ontvanger letterlijk voelt waar je voor staat. Het vertelt al een klein deel van je verhaal, een intro als het ware. Wanneer de ontvanger zegt: “Mooi kaartje.” Dan weet je dat je alvast één kleine neurologische prikkel hebt nagelaten. Een kleine positieve associatie met je merk. Want een naamkaartje overhandigen is meer dan zomaar je contactgegevens afgeven. Het is een eerste indruk maken én een indruk nalaten.

Als brand strategist beoordeel ik stiekem je naamkaartje het moment ik het in handen krijg. Erna klasseer ik het net zoals vele anderen bij de rest van de verzameling zonder de gegevens manueel in te geven in mijn digitaal adresboek. Zelfs de scanbare QR-code negeer ik - guilty. Want straks sturen we elkaar gewoon een mailtje en zal Siri de nodige gegevens wel uit je signature plukken. Hedendaags was die eerste ontmoeting toch waarschijnlijk via Zoom of Skype waardoor een naamkaartje helemaal overbodig is geworden, toch? Bovendien zijn er honderd manieren die sneller zijn dan een naamkaartje om je contactgegevens door te spelen. Digitaal, weet je wel.

Vergelijk het gerust met een andere traditie: de postkaart. Zo'n postkaart vertelde veel meer dan het gekrabbel op de achterzijde. Het vertelde ook: “Ik was hier, dacht aan jou en daarom heb ik op de Ramblas deze overprijsde postkaart gekocht. Erna heb ik lopen zoeken naar zo'n winkeltje waar ze postzegels verkopen, want die moet je ergens anders kopen. Ik heb het geschreven de laatste avond voor ons vertrek en 's morgens in de luchthaven nog snel op de bus gedaan.” Dat kaartje kwam dan ongeveer twee weken later aan, maar het kreeg toch ergens een plekje op de ijskast. Ik heb nog nooit een sms geprint die zegt: “Hola amigo’s. Groetjes uit Barcelona!” Jij? Wat wel blijft hangen (letterlijk en figuurlijk) is een mobile postcard van Bpost dat de efficiëntie van digital en de charme van print combineert. 

Kroniek van een aangekondigde dood

Als ik vandaag in mijn wagen stap, laat die me weten dat het adres van mijn volgende afspraak alvast klaar staat in het gps-systeem. Geplukt uit mijn iCal. Love it. Heerlijk efficiënt, want gedaan met letter per letter een adres ingeven. Diezelfde gps zorgde voor het verdwijnen van de wegenkaart. Een stuk papier dat in elke plooi en kreuk een verhaal in zich droeg, en daar treuren we ook al lang niet meer om. Je kreeg dat ding toch nooit netjes dichtgevouwen dus hallelujah voor de gps. 

Het verhaal van het naamkaartje is dus waarschijnlijk wel eindig. Voorlopig werken digital en print nog samen en kan je met augmented reality een extra dimensie toevoegen aan je naamkaartje. Maar let’s face it, als we binnen vijf jaar een Smart Contact Lens hebben is dat kaartje helemaal overbodig.

Maar voor het zo ver is, mag je van mij een naamkaartje verwachten tijdens onze eerste ontmoeting, die ik bij voorkeur live doe. Geen gedoe met weer een andere video conference tool installeren, slechte wifi-verbinding of microfoons en camera’s die niet werken. Gewoon aan tafel, tegenover elkaar. 

Wil je mijn soon-to-be collector’s item van een naamkaartje bemachtigen? En ondertussen advies krijgen over de brand strategie van je merk? Contacteer ons dan voor een afspraak, in real life.