Als ik even mag niet-zijn
Over verdwijnen en verschijnen, over diepgang in een ondiepe wereld. Over niet-zijn om ultiem aanwezig te zijn. En helemaal samenvallen met jezelf.
In de stad fluiten de vogels even luid als op het platteland, enkel de kievit laat zich hier niet horen. Koeien zijn er ook niet. Wel eenden. Ze wonen in het park en waggelen over de straten.
Als ik links en rechts van me kijk, zie ik nog steeds groen. En blauwe regen.
Op de vloer lag een wit blok met een laagje melk dat je alleen ziet als je goed kijkt. Ik kon er mijn ogen niet van af houden.
Als twaalfjarige nam Lucas De Man een handvol pillen omdat hij zijn filosofische gedachten niet kon plaatsen. "Waarom doen mensen dit leven?" Een kinderpsycholoog legde hem na zijn poging uit dat er een verschil is tussen niet-zijn en de dood. Sommigen willen zo nu en dan ‘uit het leven kunnen stappen’, maar dat is niet noodzakelijk een doodswens. Het was de eerste keer dat ik iemand zo helder over dit herkenbare gevoel hoorde praten. Ik voelde me bevrijd van een gedachte die anderen als donker bestempelen, maar dat is het niet! 'Eruit stappen' dat is voor hem volledig samenvallen met jezelf - via kunst, een vrijpartij, de natuur. Momenten waarin je helemaal verdwijnt, en paradoxaal genoeg, daardoor juist ultiem aanwezig bent.
Het hebben van een lichaam is ingewikkeld: het blijft je hele leven bij je, maar het verandert ook voortdurend. Louise Souvagie sprak over hoe de fitnesscultuur ons aanmoedigt om continu in strijd te zijn met ons eigen lichaam. De dagen van lief lijf lijken voor onbepaalde tijd opgeborgen.
We leven in een wereld waarin wordt gedaan alsof je alles kan bepalen. Alsof de wereld maakbaar is. Alsof jouw keuzes automatisch leiden tot succes, liefde en geluk. Maar het is de hele tijd én wauw én verschrikkelijk, én moeilijk én fantastisch door elkaar. Dat zei Lucas ook.
Je kan je ongelukkig voelen, maar wel gelukkig zijn.
Leeftijd zegt niets over intelligentie. De diepgang waarmee de achttienjarige Felix Heremans spreekt, doet me verlangen naar meer echte gesprekken. Gesprekken die de grenzen van onze comfortabele bubbels doorbreken. Waarin we niet meteen in het verweer schieten of veroordelen, maar nieuwsgierig blijven naar andere perspectieven.
Verdwijnen en verschijnen. Het blijft een innerlijk conflict. Als je manier van doen niet in lijn is met het algoritme, wat dan? Moeten we allemaal onze lavender voice bovenhalen en dezelfde makkelijk verteerbare content maken? Vragen om engagement met een ‘kwetsbare’ blik? Allemaal opdat we toch maar gezien worden? En door wie?
Er zijn mensen met twee gezichten. En we hebben twee keer oliebollen op de kermis gegeten.
Als ik op iets 'jaloers' mag zijn, dan kies ik de taalgevoeligheid van Lara Taveirne.
Met open ogen en oren volgenden we de gids doorheen de Herbert Foundation. Achteraf is het makkelijk gezegd, maar de collectie vroeg durf.
Glijbaanfilmpjes zijn vaak leuk. Maar deze is hilarisch.