Toen het niet meer moest, kwam alles goed.

ESSAY DOOR KATRIEN MEERMANS

“Ja … dan denk je dat het op is,” zeg je tegen de interviewer over de periode dat je als redacteur bij een uitgeverij werkte, en zelf niet meer schreef. “Ik heb de tijd doorgebracht met het lezen van wat anderen schreven. En toen kreeg ik de geest weer. Dus het was geen dramatische periode die jaren heeft geduurd hoor. Maar het is heel, heel vervelend als je dat overkomt. Je hebt het gevoel dat je doof en blind bent geworden.”

Ik heb lang gedacht dat ik leeg geschreven was. Dat ik al mijn woorden te grabbel had gegooid, voor anderen om te gebruiken. Ik bleef met een leeg hoofd achter. Geen woorden meer om uit te delen, geen woorden meer om voor mezelf te houden.

“Als er soms dingen tegenzitten, dan moet je toch doorzetten,” zeg je. “En weer in wat prettiger gebied terechtkomen.”

Dat doorgaan vond ik lang maar niets. Het maakte me onrustig. Als ik werd voorgesteld als ‘de schrijver’, voelde ik me een oplichter.

C. en ik hebben het er soms over. Ik leerde haar kennen op de redactie van een modeblad. Toen ze reisde van de sterren naar het klavier. Tot ze ‘einde’ schreef en een nieuw verhaal begon.

Ik wilde niet. Weigerde de bladzijde om te slaan, tot ze plots uit mijn handen glipte. Het gebeurde in een moment tussen gerecht vier en vijf, en een glas wijn dat we willekeurig hadden aangeduid op de kaart. Op die plek liet ik los en liep ik samen met C. de andere kant op.

Het heeft even geduurd, maar plots hoorde en zag ik ze weer. De woorden. Zinnen zoals ze vroeger na middernacht op het witte scherm verschenen. In een ritme van oorverdovende stiltes, hard gekletter en summier zachte plofjes.

Ik pluk ze sindsdien uit de lucht. Tijdens wandelingen, autoritten of als ik niet naar jou luister, terwijl dat wel zo lijkt. Dan hangen ze aan je oren en heb ik ze maar op te vangen en te onthouden. Ongestructureerd verzamel ik ze in e-mails, chatberichten en sms’en naar mezelf … In losse tekstdocumenten ergens in de wolken. Om iets mee te doen. Of niet.

Toen het niet meer moest, kwam alles goed.